عبادت و نیایش امام رضا علیه السلام

                                      
امام خمینى مى‏نویسد: 
فرموده ائمه(علیهم السلام) که: «عبادت ما عبادت احرار است که فقط براى حب خداست، نه طمع به بهشت‏ یا ترس ‏از جهنم است‏»
از مقامات معمولى و اول درجه ولایت است. از براى آنها در عبادات حالاتى است که‏ به فهم ما و شما نمى‏گنجد. 
و در جاى دیگر مى‏فرماید: شما خیال مى‏کنید گریه‏ هاى ‏ائمه طاهرین(علیهم السلام) و ... براى تعلیم بوده و مى‏خواسته ‏اند به دیگران‏ بیاموزند؟ 
آنان با تمام آن معنویات و مقام شامخى که داشتند از خوف خدامى‏گریستند و مى‏دانستند راهى که در پیش دارند پیمودنش چه قدر مشکل و خطرناک‏است. 
از مشکلات، سختیها ناهمواریهاى عبور از صراط که یک طرف آن دنیا و طرف‏دیگرش آخرت مى‏باشد و از میان جهنم مى‏گذرد خبر داشتند. 
از عوالم قبر، برزخ،قیامت و عقبات هولناک آن آگاه بودند از این روى هیچگاه آرام نداشته و همواره ‏از عقوبات شدید آخرت به خدا پناه مى‏بردند. 
شیخ صدوق (متوفا به سال 381) از ابراهیم بن عباس نقل مى‏کند که: حضرت رضا(ع) در شب کم مى‏خوابید و بیشتر بیدارمى‏ماند، اکثر شبهایش را از اول شب تا صبح احیا مى‏داشت (و به عبادت و نیایش‏مى‏پرداخت). 
و حتى اهل منزل خود را به نماز شب وادار مى‏ساخت. 
شیخ صدوق در جاى دیگر از رجاء بن ابى‏ضحاک نقل مى‏کند که وى گفت: 
مامون به من ماموریت داد تا حضرت رضا(ع) را (به اجبار) از مدینه به مروبیاورم (تا تحت نظر باشد) و دستور داشتم از راه مخصوصى امام را بیاورم و وى رااز قم عبور ندهم (چون مرکز شیعیان بود و احتمال شورش مى‏رفت) و شب و روزمى‏بایست‏به نگهبانى از آن حضرت مشغول باشم. از مدینه تا مرو با حضرت بودم، به‏خدا سوگند کسى را مانند او در تقوا و کثرت ذکر خدا و خوف از او در تمام اوقات‏ندیدم. و سپس به تفصیل، کیفیت اداى نمازها و ذکرها و راز و نیازهاى‏حضرت‏راشرح‏مى‏دهد. 
آن حضرت درباره وحشت و هراس شیطان از نماز و نمازگزارمى‏فرماید: 
شیطان همواره از مومنى که مراقب وقت نمازهاى پنجگانه ‏اش باشد در هراس ‏است و در صورتى که وى نمازهاى خود را ضایع کند بر او جرات پیدا مى‏کند و کم کم ‏او را در گناهان بزرگ مى‏اندازد.